اسکیس‌ها نمودی از اندیشه معمارند. اندیشه‌های معمار، سیر تحول خود را به واسطه اسکیس طی کرده، به صورت نهایی طرح می‌انجامد. معماران در خلال فرآیند طراحی به اسکیس به عنوان ابزاری برای برقراری گفتگو و فضایی برای مکالمات تصویری وابسته‌اند. «تئوری اسکیس» از زاویه‌ای جدید به تعمق در اسکیس‌های معماران می‌پردازد؛ کمتر درباره اینکه «چگونه طراحی کنیم» سخن می‌گوید و بیشتر درباره مدارک به جا مانده از «فرآیند طراحی معماران» مختلف بحث می‌کند و در تلاش است تا با مقایسه اسکیس‌های معماران با تئوری‌های فلسفی، هنری و ادبی، به شفاف‌سازی فرآیند پیچیده و تعریف نشده طراحی کمک کند و در این قیاس، بینش تازه‌ای نسبت به رابطه میان اسکیس‌ها و فرآیند تحلیل خلاق جان می‌گیرد.